Wikingi atakują - relacja z Norwegii

Jeśli po treningu nie masz już zakwasów, Ewa Chodakowska już nie sprawia, że zwijasz się z jękiem po podłodze, a wycieczki po Wysoczyźnie Elbląskiej dostarczają niedostateczną ilość wrażeń, polecam pięciodniową wyprawę do Norwegii ze Sławkiem (w dalszej części tego posta będziemy go nazywać Morderczym Przewodnikiem). Myślę, że długo będziemy wspominać noc spędzoną przed budynkiem lotniska, kiedy to odmarzały nam palce i szukaliśmy schronienia w budce na wózki bagażowe. Ale po kolei.

Dzień pierwszy.

TataTaxi zawiozła nas na lotnisko w Gdańsku. Od tego momentu byliśmy już zdani tylko na siebie. Uzbrojeni w glany (niestety tylko w przypadku Sław...Morderczego Przewodnika), konserwy, paprykarz szczeciński, zupki chińskie, barszcz Winiary (nie mylić z barszczem Sosnowskiego) i tego typu ekwipunek tropiciela, wyruszyliśmy na podbój Norwegii...która powitała nas niezbyt piękną pogodą. Wspominałam już, że Morderczy Przewodnik roztropnie założył glany? No więc ja glanów nie wzięłam. Wzięłam za to oddychające adidasy do biegania. Skończyło się to wiadrem wody w butach po nieopatrznym wkroczeniu do kałuży jeszcze obok samolotu. Powinnam była przeziębić się jakieś osiem razy, ale w tym względzie los był dla mnie łaskawy.

Jako że nasz budżet był bardzo ograniczony, z założenia mieliśmy poruszać się autostopem. No, ewentualnie pieszo. Ku mojemu zdziwieniu, Norwegowie bardzo niechętnie zabierają autostopowiczów, nawet w srogiej ulewie. Zatem 5 kilometrów z lotniska do Sandefjordu pokonaliśmy na piechotę. Pod koniec drogi zlitował się nad nami jakiś Szwed. To nic, że wiózł materac, który zajmował mu całe tylne siedzenie. Jakoś się tam pod nim zmieściłam.

standardowa norweska ulica

Dotarliśmy w końcu do naszego Hosta (znajdowaliśmy nocleg poprzez CouchSurfing)-jedyną osobą, która zgodziła się nas w tym czasie przenocować był pewien Nowozelandczyk imieniem Ruben. Okazało się, że nie wynajmuje ludziom miejsca na kanapie, ale...cały domek nad garażem. Spędziliśmy więc dwie noce w norweskim hotelu za darmo. Swoją drogą-nie wiem czy to zasługa mentalności couchsurferów, czy mieszkańców krajów skandynawskich (a może obu naraz), ale po prostu dostaliśmy klucze i od pierwszego spotkania nie widzieliśmy już naszego Hosta ani razu. Wyprowadzając się zostawiliśmy klucze, pozdrowienia i butelkę polskiego miodowego piwa, po czym opuściliśmy lokal, nie zamykając nawet drzwi.

miłe zaskoczenie - polski Ludwik w norweskiej chatce

Po szybkim ogarnięciu się wyruszyliśmy do centrum Sandefjordu, oglądać fiordy. Tutaj pojawiło się pierwsze (i chyba jedyne) rozczarowanie - nie widziałam wielkich fiordów! Nie zrobiłam zdjęcia wielkiego fiordu!!!
To nic, że miałam piątkę z geografii Skandynawii. Spodziewałam się wielkiego fiordu na południu Norwegii.
No ale mam zdjęcia małego fiordu :)

Wikingi zdobywały górskie szczyty

Wracając zaszliśmy do marketu po chleb i mleko. Wszystkie niezbędne rzeczy przywieźliśmy ze sobą, inaczej pewnie umarlibyśmy z głodu. Norwegia to chyba najdroższy kraj na świecie (oświeć mnie, Morderczy Przewodniku, jeśli jest inaczej). Karton mleka za 10zł, a chleb za 15. Udało nam się znaleźć jakiś za 8 koron, czyli ok. 4zł, z czego bardzo się cieszyliśmy.

Po szybkim obiedzie wypiłam kawę, po czym...zasnęłam jak kamień. A muszę nadmienić, że należę do osób, które absolutnie nie potrafią spać w dzień, choćby nie wiem jak były zmęczone. A jednak, 32 bezsenne godziny (zaśnij przed samolotem o 6 rano, haha) i wyprawa z MP zrobiły swoje. Czy spałam już do rana? A skąd! O 16 wyruszyliśmy w stronę wybrzeży Osterøy. Tam znaleźliśmy niesamowicie piękną plażę z kamieniami, po których rzekomo skakałam jak łania ;P

Zdjęcia nie oddają ich zajebistości:

Nauczyłam się też jeść dziką różę. Smakuje jak słodki, dość kłopotliwy w konsumpcji pomidor. Po 4 godzinach marszu doczołgaliśmy się do domu. Wiecie, jak po takiej przeprawie cudownie smakuje biały chleb z pasztetem i pomidorem (prawdziwy pomidor za 5zł) przy akompaniamencie błyskawicznego barszczu i herbaty z torebki?

Dzień drugi

Z braku innych owoców w owsiance nauczyłam się jeść rodzynki, których nie cierpiałam. Wyruszyliśmy na wycieczkę do Tønsberga, początkowo rozważaliśmy przejście na piechotę, gdybyśmy nikogo nie złapali w ciągu godziny. Całe szczęście, że złapaliśmy w ciągu pięciu minut, bo 20 km w jedną stronę to jednak trochę dużo. Tym razem zaliczyliśmy achievement "złap stopa w pięć minut", a naszym kierowcą był Norweg, który dwa dni wcześniej został ojcem i jechał odebrać swą żonę ze szpitala :))

Widzieliśmy ruiny zamku i szabrowaliśmy dzikie róże z pobliskich skwerów. W drodze powrotnej zaliczyliśmy kolejny achievement - "złap stopa w trzy minuty". W ten sposób jechaliśmy do domu z Nadirem z Kurdystanu (nie umiał zbyt dobrze po angielsku więc cały czas musiałam z nim rozmawiać moim norweskim duńskim - czyli duńskim z norweskim akcentem. ale rozumiał, więc chyba nie było aż tak źle).

W drugiej części dnia Morderczy Przewodnik ujawnił swoje prawdziwe oblicze i zabrał mnie na pięciogodzinny marsz. I chociaż ledwo doszłam do domu, to warto było znaleźć się na cudownych nadmorskich skałach o zachodzie słońca (a potem szybko do domu, bo ciemno!). Po drodze znaleźliśmy mnóstwo jeżyn, które nie dały nam zginąć!

Las może i nie, ale lotnisko już nie jest tak łaskawe...

Dzień trzeci

"Odpoczynkowy", bo tego dnia przeszliśmy tylko z 20 km. Z pełnym ekwipunkiem wyruszyliśmy łapać stopa. Tu łapaliśmy najdłużej, bo nikt nas nie wziął przez DWADZIEŚCIA MINUT!

-No jado i sie z nas śmiejo!

W końcu jakiś wesoły Norweg podwiózł nas do miejscowości pomiędzy Sandefjordem a Tønsbegiem, przy okazji fundując nam masaż pleców (tak potężne miał basy w samochodzie). Wysadził nas na przystanku autobusowym:

-Ja łapię, a Ty sprawdź kiedy jest w razie czego autobus.
-Autobus za pięć minut albo za godzinę i pięć minut.
-Ehh, no dobra, dajemy sobie godzinę.

Za pięć minut podjechał autobus, więc opuściłam kartkę z nazwą miejscowości...ale autobus stoi i stoi. Nagle wysiada z niego kierowca, już się boję, że zaraz nas pogoni albo zapłacimy jakiś mandat, a tymczasem (po norwesko-angielsku) wywiązał się taki oto dialog:

-Jedziecie do Tønsberga?
-Tak, ale nie mamy pieniędzy.
-Dobra, wsiadajcie.

Tym sposobem ZŁAPALIŚMY AUTOBUS NA STOPA, co uznajemy za najzacniejszy achievement tej wyprawy.

Dotarliśmy wreszcie do naszych Hostów, przeuroczej Anity (Polki) i jej na wskroś norweskiego chłopaka Vegarda (mało się odzywa i słucha black metalu). Anita musiała wyjść na kilka godzin, a my nie wiedzieliśmy za bardzo co robić, a było już za późno na większy spacer. Dopiero kiedy poszłam się kąpać, Vegard i Sławek odnaleźli wspólny język i zatonęli w historyczno-politycznej dyspucie, przy akompaniamencie muzyki rodem z Helheimu. Postanowiłam zatem skorzystać z okazji i wziąć dłuższą kąpiel ;P

Dzień czwarty

Ostatniego dnia pogoda zrobiła sobie z nas żarty, więc nie zobaczyliśmy wszystkich zaplanowanych atrakcji. Łapiemy stopa w deszczu. Morderczy Przewodnik sprawdza autobusy do Åsgårdstrandu (jakieś 15 km drogi), podczas gdy ja stoję z karteczką.

-Autobus za siedem minut, albo za godzinę i siedem minut.
-Mhm.
-Jedziemy tym za siedem minut czy dajemy sobie godzinę?
-Za siedem minut to my już będziemy w samochodzie!

I rzeczywiście, zabrała nas urocza Norweżka Lisa, która, jak się potem okazało, w ogóle nie jechała w tamtą stronę, zaraz miała skręcać do domu, ale chciała zrobić coś miłego XD
Zapytani o to, jak długo zostajemy w Norge, opowiedzieliśmy jej o naszym problemie z dostaniem się na lotnisko. Samolot mieliśmy o 8 rano, ale nie istniało ani jedno dogodne połączenie w niedzielę rano, więc planowaliśmy dostać się tam stopem lub ostatnim pociągiem (o 23) i poczekać do rana PRZED LOTNISKIEM, bo było zamykane na noc. Okazało się, że Lisa pracowała kiedyś na stacji benzynowej 3 km od lotniska i zna osobę, która pozwoli nam tam spędzić noc! Tym niesamowitym zbiegiem okoliczności mogła uratować nas przed odmrożeniem...jednak wyszło trochę inaczej. Ale po kolei.

Po zobaczeniu domu Edvarda Muncha mieliśmy wyruszać dalej, do Horten. Stojąc na przystanku i trzęsąc się z zimna, z wiadrem wody w butach i niemal ze łzami w oczach, wzbudziłam litość w Morderczym Przewodniku.

-Chcesz wracać?
-Tak...ale chyba się już przejaśnia.
-No to musisz podjąć męską decyzję!
-...
-?
-Podjęłam męską decyzję! WRACAMY!

standardowa skrzynka na listy w Åsgårdstrand

Po wyschnięciu obejrzeliśmy film z Anitą i Vegardem (odkąd usłyszałam soundtrack z Pacific Rim, bardzo chciałam go obejrzeć-ale chyba trzeba było pozostać przy samej ścieżce dźwiękowej. jeśli nie widzieliście, nic straconego!). I jedliśmy placki z bananem, jabłkiem i borówkami.......<3

Szkoda nam było opuszczać ich przytulny kąt, ale pora było ruszać w drogę. Udało nam się złapać stopa dokładnie na stację, o której mówiła Lisa! Do 24 siedzieliśmy w maku, a potem go zamknęli i poszliśmy na stację, gdzie mogliśmy spędzić całą noc...stojąc. 
No to postaliśmy 10 minut i pomyśleliśmy, że nie jest tak tragicznie zimno i pójdziemy na to lotnisko, na pewno mają tam jakieś miejsce do czekania, gdy główny budynek jest zamknięty...

NIE MIELI.

Wtedy prawie się poddałam. Oddałabym wszystko za parę rękawiczek, koc, kawałek osłoniętej przestrzeni. Jedynym miejscem, w którym nie wiało była budka z wózkami na bagaże. Siedziałam w tym wózku i wyjadałam środek z chleba, zagryzając go pasztetem i patrząc na zegarek co 10 minut, a później już co godzinę, bo nie czułam własnych palców. Ta noc mogła śmiało aspirować do najgorszych w moim życiu. O 4 otworzyli lotnisko, a ja czułam, jakbym spędziła przed nim wieczność.


Ale udało się, wróciliśmy cali i zdrowi, przywieźliśmy tonę norweskiej czekolady i masę wspomnień (o czym świadczy ów post, który powoli zamienia się w powieść)!

Aha, jeszcze jeden achievement, z którego jesteśmy bardzo dumni-na całą podróż do kraju, gdzie chleb kosztuje 15zł wydaliśmy...500zł. Razem. Wliczając w to bilety, opłatę za bagaż, jedzenie i prezenty. Większość jedzenia zabraliśmy z Polski, w drodze powrotnej zrezygnowaliśmy z dużego bagażu, mieliśmy tylko małe podręczne, a plecak MP schował do kostki. Ani razu nie musieliśmy korzystać z komunikacji miejskiej dzięki uprzejmości kierowców, nie wydaliśmy ani grosza na zakwaterowanie! To była dokładnie taka podróż, jaka mi się od dawna marzyła. Chciałam, żeby ktoś wdrożył mnie w temat autostopu i couchsurfingu, chciałam chodzić po 30 km dziennie pomimo niesamowitego bólu w nogach, a Sławek na dodatek zwiedził już wcześniej te tereny i zaplanował wiele wycieczek. Dlatego polecamy taką wyprawę wszystkim, którzy pragną czegoś nowego i niesamowitego!

Co ciekawe, zaskakująco wiele osób przed wyjazdem pytało mnie, czy Pavulon "nie ma nic przeciwko", a wręcz czy "pozwala" mi tam jechać z moim przyjacielem-historykiem i archeologiem, który doskonale znał te tereny i między innymi właśnie dlatego z nim jechałam; z którym znamy się już jakieś 6 lat XD

-Ej Pavulon, Ty chyba jesteś jakiś dziwny, bo mnie wszyscy pytają, czy mi pozwalasz.
-Pewnie jestem. Jakbym Ci nie pozwolił, to i tak byś pojechała :)

Jeżeli dotrwaliście do końca, to zostawcie jakiś komentarz ;)

Dużo nowych dżemów już porysowanych, więc czekajcie cierpliwie, a na pewno się pojawią!

Wycieczki, wakacje, właśnie.

Moja logika jest następująca: Zrób rysunki na bloga i dodaj posta dwa tygodnie później... Jakoś ostatnimi czasy nie chce mi się włączać komputera.

Chodakowska zawsze w porę ;)

Chodzimy sobie ostatnio na takie wycieczki po okolicznych lasach, jeziorach i miejscowościach, a to wszystko z inicjatywy Sławka, który jest Panem Magistrem Archeologiem i organizuje nam takie wypady :)

Poniżej Stachu, który w przypływie ambicji postanowił wspiąć się na wyższy poziom starego młyna w Łęczu (nie można było tam wejść żadnymi schodami od środka). Tak, udało mu się! ;D

Generalnie wakacje, więc się opierdzielam i mało piszę (hm, to jakaś nowość?). Nie mam czasu, bo umieram z gorąca i przeprowadzam się do piwnicy.

Pora deszczowa

W Gdańsku od kilku dni trwa pora deszczowa, musiałam zatem uzbroić się w cierpliwość, coś do czytania i hektolitry herbaty. Na szczęście z tych trzech mogę narzekać jedynie na swój brak cierpliwości, bo w pogotowiu są biblioteki i Pavulon, który dostarcza dodatkowe porcje herbaty, gdy moja wewnętrzna leniwa buła buntuje się i nie chce wyjść już nie tylko na zewnątrz, ale nawet spod koca.

No i wreszcie mu się udało, niech to będzie jego życiowy sukces, namówił mnie do zagrania w GRĘ (po raz pierwszy chyba od roku). Napierdzielam w Cywilizację całymi dniami, poza momentami, kiedy mam jakiegoś ucznia, a jako że wakacje zbliżają się wielkimi krokami, to mam ich coraz mniej.

Więc teraz nie może się chłop uczyć do egzaminów, bo przecież jego tura.

Co do herbat - zabawne jest to, że poza pięcioma milionami rzeczy łączy nas dodatkowo ciekawa przypadłość - syndrom herbaciarza. Tak, wiem, to się nazywa uzależnienie, ale piję dużo wody, nie martwcie się o magnez w moim organizmie. Właśnie, pijcie dużo wody, zwłaszcza w upalne letnie dni (czyli nie teraz.)! Tu macie o tym fajny artykuł:

http://www.lekinacodzien.pl/2013/09/21/nadmiar-wody-w-organizmie-jak-sobie-z-nim-radzic/

Włączył mi się Troskliwy Meg.

Nasza kolekcja herbat wzbogaca się średnio raz na miesiąc, a mieszkanie powoli zamienia się w herbaciarnię. Propozycja podania napoju pada zanim jeszcze gość zdąży zdjąć odzież wierzchnią, a konwersacja wygląda zazwyczaj tak:

- Napijesz się czegoś?

- Jasne, herbaty.

- A jakiej?

- A jaką masz?

- Hmm...

W tym momencie następowało kilkuminutowe wyliczanie asortymentu, postanowiliśmy zatem stworzyć herbaciane menu. Obecnie ma już dwie strony :D

Wow, wow, nie macie kawy?
Tak, nie mamy kawy! Pavulon nie cierpi kawy, a ja piję ją tylko z dużą ilością mleka, syropu waniliowego i bitej śmietany raz na jakiś czas w jakiejś kawiarni. Nie za często, bo laktoza (Chociaż odkryłam, że mogę jeść większość przetworzonych mlecznych produktów - niestety odpada żółty ser - w związku z tym także i pizza ;( - oraz czekolada. Ale i tak ją jem czasem, chociaż potem umieram w męczarniach).

A Wy co byście wybrali, gdybyście przypadkiem byli w Gdańsku i wpadli do nas na herbatę? (Możecie to potraktować jako zaproszenie, ale spieszcie się, bo w wakacje nas tu nie będzie! ;)) Udzielajcie się w komentarzaaaach :)

Niebanalne słowne kwiatki

Wiecie co? Chyba wolę takiego kwiatka od stu banalnych róż czerwonych, zdychających w wazoniku z wodą w zastraszającym tempie, tak że na trzeci dzień aż żal patrzeć.

Ja mam dużo pracy, moja nielegalna firma korepetytorska rozrasta się coraz bardziej! ;) Kiedyś założę taką prawdziwą, ale nie będę tak zdzierać z ludzi jak szkoły językowe.

Pavulon jest chory, prześlijcie mu trochę pozytywnej energii!!!

P.S. W odcinku gościnnie wystąpił Seba, Mistrz Sucharów i Gier Słownych. Jego teksty powinno się zapisywać, ale nikomu się nie chce, bo ciągle nimi rzuca i byłoby tego za dużo.

Wampirek Ortodontyczny

W środę założyli mi aparat i muszę nosić dodatkowo takie gumki...Mama nazywa mnie Wampirkiem.

Nie no, tak nie wyglądam. Tak naprawdę wyglądam tak:

Generalnie nie polecam zakładania aparatu, jeśli następnego dnia idziesz do pracy. Ja wczoraj wytrzymałam dwie godziny i musiałam wrócić do domu, przysparzając kłopotu mojej pani manager...

Ale! Będę może pracować gdzie indziej! Wszystko się zaczęło rozkręcać, jak wrzuciłam na luz i przestałam się przejmować, że nic nie znajdę. Dziś miałam mieć rozmowę w szkole językowej, ale na stronie był ich stary adres i pojechałam w złe miejsce...Pani mnie bardzo przepraszała i spotkanie przełożono na przyszły tydzień XD

A teraz ćpam Apap, mam ochotę zrywać tynk ze ścian, zwinąć się w kłębek i płakać. Przed zerwaniem tego żelastwa powstrzymuje mnie myśl, że za tydzień ponoć ma nie być tak strasznie...wie ktoś coś na ten temat?

Póki co jestem na etapie jedzenia kaszy mannej, budyniu, kiślu (kisielu?), rozpaćkanej owsianki bez dodatków, koktajli i generalnie zmiksowanych wersji wszystkiego. Kochany Paweu mi gotuje i na wpół śniący idzie nad ranem po tabletki. A! I znalazłam w Biedronce mleko bez laktozy!!! Choć o dziwo, przyzwyczaiłam się do owsianki na wodzie. Teraz czekam na powrót żurawiny i orzechów. Trochę sobie pewnie poczekam...

Dziwne uczucie, mieć na zębach takie druty...

Pierwsza reakcja Mamy: "...to jak Ty się będziesz całować...?"

Cóż, na razie to z nikim się nie całuję, bo leżę i zwijam się w kulkę.

Dziś jest Pomorska Noc Matematyki, a jutro Dzień Liczby Pi i Koło Matematyków ma duużo roboty. Paweu ma wykład o szacowaniu niemieckich czołgów, więc całą noc kleiliśmy małe czołgi-rekwizyty. Może będę uroczą asystentką robiącą za maszynę losującą! :D

Na koniec przedstawiam Wam osateczną (mam nadzieję) wersję okładki do Opowieści z Północy! Dam znać, jeśli wyjdzie w nakładzie większym niż biblioteczno-uczelniany...bardzo ciekawe są te opowieści! I są tam moje ilustracje, jaram się!!!

Dobranoc!

Przeprowadzki, praca i problemy natury egzystencjalnej

Czyli życie zmieniło się o 360 stopni!

Nie, to nie jest dość popularny błąd przez niedopatrzenie, my naprawdę tak od zawsze, nic się nie zmieniło.

Uczę się sztuki przetrwania w dziwnym świecie skarpet finezyjnie porozrzucanych na podłodze, wspólnych zakupów, kompromisów, porannych walk o łazienkę (gdy w mieszkaniu oprócz nas mieszkają jeszcze cztery osoby)...i cieplutkich obiadów czekających w kuchni, gdy wracam głodna do domu. Więc chyba nie będzie aż tak źle! ;)

A tak poza tym, to wybrałam się na spontaniczną wycieczkę do Wrocławia (znowu-chyba jestem tam częściej niż w rodzinnym mieście). Pierwszy raz odważyłam się wyjść na "streeta" i pograć trochę na gitarze. Efekty poniżej:

 Zimno było niezmiernie, jako że graliśmy dość późno, więc po dziesięciu minutach nie miałam czucia w palcach. Ale w ciągu zaledwie kilku minut zdążyłam zyskać widownię złożoną z naćpanego (najprawdopodobniej) osobnika, Pana Żula z psem Sabiną (wrzucił mi złotówkę, naprawdę, porządny gość!) oraz...Człowieka-Drzewo. Zachęcam wyjść kiedyś przy okazji na Wrocławski rynek i przekonać się osobiście, jak bujna może być wyobraźnia po LSD. Człowiek-Drzewo dał mi nawet swoją wizytówkę, a ja polecam zapoznać się z jego bogatym portfolio na popularnym portalu społecznościowym!

Spodobał mi się ton, jakim Kuny to powiedział, czego niestety nie mogę oddać na rysunku. No ale obiecałam mu, że będzie na dżemie, więc jest. Kuny jest korpo...(tu wstaw dowolne zwierzę/przedmiot użytku domowego służący do wycierania naczyń, jakie przychodzi Ci na myśl), ale ja tego nie powiedziałam XD

Z chłopakami to jest tak, że możesz mieszkać w pokoju bez drzwi (i jednej ściany), drzeć mordę na środku rynku, a w kefcu przedstawić się jako Ciastko, Karmel i Czekolada (wiedzieliście, że w kefcu pytają Cię o imię? Jak w Starbucksie! Nie wiem czy we wszystkich, czy tylko tam, bo chodzę tam tylko na przykład na gastrofazie o 23, jak mnie tam ktoś zaciągnie demokratycznym prawem większości).

A, nie ma to jak po ośmiu latach użytkowania skanera dowiedzieć się, że możesz zmienić rozdzielczość z 200 do 600, a na programie do skanowania na komputerze nawet do 1200. DAMN!

Współlokatorki się z nas śmieją. Ale spokojnie, na wszystko przyjdzie czas!

Naprawdę dobrze jest mieć takiego Pavulona, zwłaszcza przy szukaniu pracy, jak dostaję praktycznie depresji wskutek fantastycznego funkcjonowania rynku pracy w naszym pięknym kraju (w tym miejscu przypomniałam sobie komentarz do mojego posta, w którym rzekomo hejtowałam Polaków w porównaniu z innymi narodowościami-teraz faktycznie to czynię, a mianowicie niezmiernie irytują mnie ludzie, przez których ten kraj jest taki, jaki jest. Zatrudnia się menedżerów, riserczerów, asystentów junior do spraw konsultingu czy innych pracowników o mądrze (w teorii) brzmiących nazwach, ale w tym wszystkim zapomina się o odpisaniu na maila do kogoś, kto być może potrzebuje pracy na wczoraj, bo nie ma z czego zapłacić za gaz i wyżywić własnej rodziny. Taka mała dygresja o problemach natury egzystencjalnej.).

Na coś się ten Pavulon przydaje :3

Póki co robię to, co lubię, czyli udzielam korków z angielskiego (Gdańsk! Chce ktoś korki z angielskiego? Polecam się!!).

I wiecie co?

WIOSNA IDZIE!

Dobranoc :)

Randomowy post.

Taka codzienność ze świrami.

Nowe dżemy bardzo pragną być narysowane, ale póki co się przeprowadzamy. 

I wiecie co? Pracowała żem sobie jako hostessa i to jest całkiem zabawne. Raz zostałam nawet zapytana o numer telefonu ;P

Tytuł posta mówi sam za siebie, dziś będzie chaotycznie i bez sensu...zaraz, a to nie tak jak zwykle?
Randomowy post...to tak jakbyś poszedł do sklepu i wybrał pierwszy lepszy dżem nawet bez patrzenia na smak, a potem w domu by się okazało że jest truskawkowy, a Ty nie lubisz truskawek i...
No dobra, taki scenariusz by się nigdy nie zdarzył. I nie, wcale nie dlatego, że zawsze skrupulatnie studiuję skład dżemu oraz wszystkich produktów, które kupuję w sklepie, tylko po prostu...no kto nie lubi truskawek?!

A'propos truskawek, to dzisiaj mam imieniny i Pavulon kupił mi pudełeczko takich słodkich, z Hiszpanii aż sobie jechały do Biedronki, a ja je sobie zażyczyłam i mi musiał kupić! Ten to ze mną ma...
...a jakie one były dobre, a jakie soczyste i fantasticzne! (znacie ten tekst? spróbujcie to powiedzieć z wielkim entuzjazmem i szwedzkim akcentem - tych, co dalej nie wiedzą, o co chodzi, odsyłam do Food Emperora, mojej nowej miłości z jutuba :3 https://www.youtube.com/user/FoodEmperor)

Wiecie że okazało się, że nie mogę pić mleka? No i ogólnie nie mogę jeść niczego co ma mleko. Czyli praktycznie wszystkiego...no, wszystkiego, co lubię.
Owsianka na wodzie.
NA WODZIE.

TToTT

Nie rycz, przyzwyczaisz się.

...no ale jak to tak na wodzie.

TT____________________TT


<dwie godziny później, po wypłakaniu limitu łez nad rozlanym mlekiem>

Obczajcie sobie projekt okładki do "Opowieści z Północy", do których robiłam też ilustracje. Podoba Wam się? (wyższa klasa abstrakcji, nie wiem czy w ogóle widać, co ona przedstawia - ktoś zgadnie?)

Pozdrawia Dżem. Pavulon też pozdrawia i poleca. Idziemy robić jakieś mięso na obiad, coś wymyślił dobrego, ale to chyba nie jest polędwica.

Zakręty

Jakbyście nie mieli co zrobić z zakrętkami, zapraszam TUTAJ !

A tak poza tym to zawsze zbierajcie zakrętki. Ponoć plastik się szybciej rozkłada, a nuż jakaś okazja do zrobienia czegoś dobrego się nadarzy :)

Wariackie Wypady

Czeeeść wszystkim! Wróciłam cała i zdrowa, najpierw z Danii, a teraz z południa naszego pięknego kraju. Z owej wycieczki zdam Wam teraz relację, więc będziecie pływać w dżemie.

Najpierw odwiedziłam Bartusia w Warszawie...i było prześmiesznie. Zwiedziłam Manufakturę Cukierków. Przez pół godziny gapiłam się, jak ludzie robią cukierki i cieszyłam się jak dziecko. A potem nie mogłam wyjść z podziwu, jak oni zrobili w środku taki mały wzorek...

Swoją drogą, te materace dmuchane to była zmora mojego wyjazdu, który upłynął mi pod znakiem niewyspania! Ale na szczęście później już udawało mi się dorwać jakieś wygodne łóżka. 

Generalnie Pavulon był jakiś dziwnie miły, pisał mi codziennie "Dzień dobry" i doszłam do wniosku, że muszę częściej wyjeżdżać. :D

Dużo żem jadła w restauracjach i piła kawusi w kawiarenkach (za hajs rektora baluj), więc mój portfel ucierpiał wielce. Ale niedługo muszę iść do roboty, więc jakoś nadrobimy straty.

A Bartuś jest takim słodziakiem (on chyba nie lubi tego określenia), że ja się przy nim nie mogę normalnie zachowywać! Więc przez dwa dni byłam Fujarą. A, no i jeszcze "chłopakiem", bo nie dam sobie ponieść plecaka. Ogólnie przez trzech różnych kumpli zostałam obdarzona jakimś nadmiarem męskich cech...jeden powiedział, że jestem "ziomalska". O_O" Ja wiem, że mój mózg czasem działa jak u faceta, ale chyba nie aż tak często!

Wrocław, moje zdecydowanie najulubieńsze miasto w Polsce! Nawet pomimo przemakających butów.

"Meg, co chcesz jutro robić?"
"Hm...IDZIEMY W GÓRY"
". . ."
"?"
"No dobra!"
:D

Zawsze uważałam, że urodziłam się nad morzem, żeby całe życie tęsknić do gór. I nigdy jeszcze w nich nie byłam, bo jakoś mi było samej nie po drodze...więc mój pierwszy szczyt (jakże imponujący - Ślężę XD) zaliczyłam zimą. Przewróciłam się jakieś 17 razy, ku uciesze reszty drużyny. Cud, że mi się nic nie stało (nie licząc siniaków na każdej części ciała).

Dnia piątego nie miałam wyjścia - musiałam być Damą, bo nawet mi się nie udawało zapłacić za samą siebie, a co dopiero za Pawła, mego najlepszego kumpla na świecie (i chyba największego Świra, jakiego znam)! Z Pawłem widzę się średnio raz na pół roku, pewnie dlatego dalej się przyjaźnimy ;P. Paweł lubi brać mnie na barana i pytać ludzi, czy chcą mnie kupić, albo gdzie jest najbliższy targ niewolników (swoją drogą co z niego za pan, skoro nosi swojego niewolnika na plecach? XD No ale efekt jest zazwyczaj dość pocieszny.). Można z nim robić udawane awantury w restauracjach. Chociaż oboje uznaliśmy, że nie wytrzymalibyśmy ze sobą dłużej niż dwa dni.

Za dużo wrażeń! Jestem okrutna.

O tak, pamiętam to dobrze. Jakoś wtedy nie trzeba było wstawać o 7 (jak szliśmy w góry to trzeba było o 5:15!), dzień trochę leniwy...wszak następnego dnia ruszamy z Pawłem do Pragi!

No, miało być o tych trzech Pragach, nie? Jedna w Warszawie, jedna w województwie bodajże opolskim, a jedna w Czechach...tylko że ta ostatnia się nie udała (mówiąc wprost - nie udała się przeze mnie)! Miała być wspaniała wycieczka (i zarazem mój pierwszy duży wypad autostopem!) do Muzeum Alfonsa Muchy, ale pogoda mnie pokonała. Może to i dobrze? Przynajmniej pojadę jak będzie ciepło. A wracając Paweł nie dawał mi żyć, opisując malownicze przedmieścia Wrocławia, gdzie znajdują się "sklepy, w których można zaopatrzyć się w jedzenie na podróż do Pragi" lub "kwiaciarnie, w których można kupić kwiaty dla kolegi, którego zrobiło się w konia" :D

Do Gdańska wracałam pociągiem, który nie miał przedziałów i wyglądał jak samolot. Rozmawiałam z dziewczyną z Polski i chłopakiem z Japonii, którzy byli na erasmusie w Norwegii - zawsze w pociągach poznaje się super ludzi! Była też akcja z panem konduktorem - dziewczyna wiedziała, że nie mówi po angielsku i udawała, że nie rozumie po polsku, żeby nie czepiał się ich za bilet ulgowy i brak podbitej legitymacji (akurat ich rozumiem, bo też mogłam podbić swoją dopiero po powrocie z Danii). A potem...skończył się prąd i przybyłam zmordowana z półtoragodzinnym opóźnieniem. O_O"

Mam jeszcze trochę nowych dżemów, ale nie wszystko naraz, zostawię sobie trochę na później, jakby mi brakowało weny, cobyście nie czekali znowu trzy miesiące ;) A za tydzień lecę do Anglii, więc może też się jakieś ciekawe rzeczy wydarzą?

Ja nie umiem siedzieć w miejscu :D